MARTIN SIMPSON, FROM ENGLAND TO AMERICA….AND BACK

Hij mag beschouwd worden als één van de betere gitaristen in de akoestische muziek en is al jaren één van de vaandeldragers van de Britse folk. Martin Simpson leidt daar geenszins onder. Hij is, typisch Engels, ‘down to earth’ en wie zijn dvd Prodigal Sons- Live In Concert heeft gezien weet dat ook zijn optredens vrij van allerlei opsmuk zijn. Op 29 juli verscheen zijn nieuwe cd Vagrant Stanzas wat naast allerlei samenwerkingsverbanden en live albums zijn 17^e studioalbum is. Ik ben nog niet erg lang een ingewijde in de Britse folk maar Simpson heeft mijn hart met zijn uiterst consistente oeuvre al vlot weten te veroveren. Onderstaand een persoonlijk eerbetoon aan wat nu al één van mijn favoriete Engelse muzikanten is. Een overzicht van zijn levensloop, zijn werk en de persoonlijke favorieten die zich daarbinnen opdringen.

Martin Simpson wordt geboren in 1953 in het Engelse Scunthorpe, een industriële stad in het Noord-Westen van Engeland. In 1970 stopt hij met school om zich volledig toe te leggen op het worden van een fulltime muzikant. Hij speelt naast de akoestische gitaar ook banjo en heeft naast interesse in de Engelse traditionele folk ook een zwak voor Amerikaanse blues. In 1976 verschijnt zijn eerste solo album Golden Vanity waarop naast hedendaagse composities allerlei traditionele songs van beide kanten van de oceaan te horen zijn. Louisiana 1927 bekend van Randy Newman , waar hij gedurende zijn carrière meer songs van zou opnemen, is daar een voorbeeld van. Die eerste jaren speelt hij onder meer in het voorprogramma van Steeleye Span en werkt samen met een andere vaandeldrager binnen de Britse folk; June Tabor met wie hij in 1980 het indrukwekkende A Cut Above opneemt. In dat jaar speelt hij ook mee op een album van de Albion Band, de Engelse folkband die in de loop der jaren o.a. Chris Wood, Martin Carthy, Richard Thompson, Maddy Prior en Lal Waterson in de gelederen heeft gehad.

Persoonlijk vind ik zijn eerste twee solo albums nog wat wisselend in kwaliteit en klinken soms ook wat gedateerd, hoewel daar de symbiose tussen enerzijds Britse folk en anderzijds Amerikaanse blues al mooi tot uiting komt. Na een aantal soloalbums vertrekt Simpson in 1985 naar Amerika waar hij met de zangeres Jessica Radcliffe trouwt en zich na enige tijd in Bloomington, Indiana gewoond te hebben in Ithaca, N.Y vestigt. In dat jaar verschijnt ook het consistente Sad Or High Kicking, dat na het eveneens uitstekende Grinning In Your Face, Simpson op zijn best laat horen; namelijk, na het vollere en mijns inziens mindere Special Agent, meer akoestisch en ‘stripped down’ wat zijn composities en spel meer laat ademen. In de jaren tachtig maakt de meestergitarist naast de hiergenoemde albums Special Agent, Grinning In Your Face en Sad Or High Kicking op solo gebied nog Nobody’s Fault But Mine en het geheel instrumentale Leaves Of Life. Daarnaast gaat hij een samenwerkingsverband aan met vrouwlief Jessica wat resulteert in het dark folk album True Dare Or Promise waarop hij veelal prachtig slidegitaar speelt en is hij als sessie muzikant onderdeel op June Tabor’s classic Abyssinians en het in 1988 uitgekomen Aqaba.

Met het ingaan van de jaren negentig komt Simpson met When I Was On Horseback, een grotendeels op de Britse traditie geënt album. In dat decennium laat hij tevens horen van meerdere markten thuis te zijn getuige de samenwerking die hij aangaat met de Indiase violist Viji Krishnan en de alom bekende multi instrumentalist David Hidalgo die naast gitaar tevens bekend is om zijn accordeon, banjo, cello en vioolspel. In 1998 levert dit trio het fraaie Kambara Music In Native Tongues af. Eerder in de jaren negentig speelt hij ook al met de Chinese Pipa speler Wu Man, met wie hij Music Of The Motherless Child opneemt. Weer meer binnen de traditie passend is er een vervolg van het project met vrouw Jessica- Red Roses uit 1995 en Band Of Angels uit 1996- en laat hij op de valreep van de eeuwwisseling op de klassieker Black Mountain Revisited van Julie Murphy zijn gitaarkunsten horen. Solo is er die jaren nog te genieten van het volledig instrumentale A Closer Walk With Thee, waarop hij interpretaties van Amerikaanse gospelsongs ten beste geeft, Cool And Unusual waarop hij datzelfde met Britse traditionele folksongs doet en twee live albums die tot het beste in zijn discografie gerekend mogen worden. Het Bootleg USA album uit 1999 die opgenomen is in Amerika en het in 1997 verschenen - maar al in 1994 in Oxford opgenomen- Live. In 1995 verschijnt het vrijwel volledig binnen de Amerikaanse blues traditie passende Smoke And Mirrors wat, met Live, Bootleg USA en Sad Or High Kicking absoluut tot het beste van zijn solo werk gerekend mag worden en waar hij ook al een gemeen staaltje slide gitaar laat horen.

Naast de genoemde persoonlijke favorieten uit deze periode moet het beste van ’s mans werk eigenlijk nog beginnen. Rond de eeuwwisseling scheiden zangeres Jessica Radcliffe en Martin Simpson en vestigt hij zich weer in zijn Vaderland. In 2001 verschijnt nog wel het samenwerkingsalbum Beautiful Darkness met ex Jessica en zangeres Lisa Ekstrom maar daar eindigt na een persoonlijke ook de muzikale band. In de jaren 00 doet hij sessiewerk op een aantal albums van collega June Tabor zoals op de prachtige folk albums An Echo Of Hooves en At The Wood’s Heart en op Cara Dillon’s After The Morning. De jaren tussen de eeuwwisseling en nu laten een Simpson zien en horen die de focus meer dan in de voorgaande jaren op zijn solo carrière richt. Naast wat genoemd sessiewerk en instructie dvd’s ontwikkeld hij een definitieve stijl die zijn albums, naast een nog betere productie, een consistentie meegeven waarop menig muzikant jaloers kan zijn. Het begint met het in 2001 verschenen The Bramble Briar. Hier laat Simpson na terugkomst In Engeland horen wat daar de weerslag van is door klasse songs als het traditionele Banks Of Sweet Primroses en Air For Maurice Ogg, het instrumentale The Lover’s Ghost en hedendaagse composities zoals Polly On The Shore en Sammy’s Bar. Op deze topplaat speelt Simpson o.a. met collega Martin Carthy.  Het navolgende Righteousness And Humidity is even een terugkeer naar Amerikaanse blues met traditionals als John Hardy, I Can’t keep Myself From Crying Sometime en Rollin’And Tumblin’ aangevuld met eigen composities als Ghost In The Pines en Love Never Dies. Dat het een voorlopig eenmalige terugkeer naar de blues is laten Kind Letters en het daaropvolgende  Prodigal Son horen. Simpson is hierop vrijwel in zijn geheel trouw aan zijn Britse roots. Met name Prodigal Son is, naast de al genoemde uitschieters in zijn werk, een topplaat van jewelste met songs die naast de productionele kwaliteit, vloeiend gitaarspel, ’s mans prettig in het gehoor liggende stem, ook een staaltje story telling aan de dag legt die zijn weerga bijna niet kent.  Of hij nu verhaalt over het verlangen van een vrijgezel in Bachelor’s Hall, uit traditie tapt in Lakes Of Champlain of The Granemare Hare, Randy Newman covert of een gevoelige ode aan zijn vader brengt in Never Any Good het is een lange coherente staal van samengebalde creativiteit die Simpson hier laat horen. Uit de navolgende tour wordt een eindelijk eens een live concert op beeld vastgelegd dat in 2009 als Prodigal Son- Live In Concert op de markt komt. Voor elke Folk liefhebber in zijn algemeenheid en Simpson liefhebber in het bijzonder een onmisbaar kleinood. Twee jaar geleden komt de meester met Purpose And Grace waarop hij met een keur aan gasten wederom een topplaat weet te fabriceren. Met medewerking van o.a , Dick Gaughan, June Tabor, Andy Cutting, Fay Hield en Richard Thompson weet hij op nummers  als The Sheffield Apprentice, In The Pines, Bad Girls’s Lament, Lakes Of Poinchartrain, Strange Affair, Bold General Wolfe en absoluut prijsnummer de Springsteen cover Brother’s Under The Bridge uit te blinken in de voordracht van traditionele en hedendaagse Britse en Amerikaanse blues en folk.

Vanaf het eind van de jaren 00 is Simpson, inmiddels ruim in de vijftig, definitief een toonbeeld van de hedendaagse Britse folk en weet hij zich te presenteren als één van de absolute vertolkers van wat sowieso al een genre is waarin traditie en eigentijdsheid hand in hand gaan.  Zoals gezegd verschijnt op 29 juli Vagrant Stanzas. Het wordt een 2 cd met in totaal 21 songs waarop enerzijds eigen composities en traditionals en anderzijds covers van o.a Bob Dylan, Chris Wood en Leonard Cohen. De previews die op internet zijn losgelaten verraden alvast een nieuw meesterwerkje van de Brit.

Na een carrière van 37 jaar, waarin hij gaandeweg Amerikaane blues en Britse folk  invloeden tot zijn volledig eigen stijl heeft weten te versmelten, heeft hij talloze awards op zijn naam staan waaronder verscheidene van de prestigieuze BBC Radio 2 Folk Awards en trad hij op en nam songs op met o.a June Tabor, Martin Carthy, Jackson Browne, Julie Murphy, Danny Thompson ,Kelly Joe Phelps, Martin Taylor, Dick Gaughan, David Lindley, Roy Bailey, en Richard Thompson. Zijn banjo en akoestische gitaarspel zijn vloeiend en technisch hoogstaand. Met zijn donkere, heldere stem weet hij op kalme wijze de teksten voor te dragen wat hem tot een storyteller pur sang maakt. Na een start in Engeland, vijftien jaar in Amerika en een terugkeer naar Engelse grond heeft Simpson van beide continenten een eigen waarneming die uitstekend in zijn werk terug te horen is. Zijn klasse zit niet alleen in het feit dat hij een subliem gitarist is maar overstijgt dit gegeven door de compositie het werk te laten doen. Hij is virtuoos in het klein houden van zijn spel. Hij laat ruimte in de compositie om te ademen waardoor de kwaliteit van zijn spel en compositie als vanzelf naar boven komen. Dat is alleen de allergrootsten gegeven. In 2005 trouwt hij met Kit Bailey de dochter van zanger, Roy Bailey en samen met dochter Molly wonen ze in Sheffield. Martin Simpson is een groots muzikant en componist die van beide kanten van de oceaan het beste meeneemt in zijn werk en daarmee al 37 jaar in het oog en oor springt.

Luistertips solo; Sad or High Kicking, Smoke And Mirrors, Bramble Briar, Prodigal Son, Live, Purpose And Grace.

Luistertips overig werk; True Dare Or Promise, A Cut Above, Music For The Motherless Child, Kambara Music In Native Tongues en Black Mountain Revisited

Gastschrijver, Arjan Post.
Binnenkort publiceert hij zijn Vagrant Stanzas review.