Alexa Woodward, Might Nigh

De uit South-Carolina afkomstige singer-songwriter en voormalige advocate Alexa Woodward debuteerde in 2008 met An Early Dream. Het betrof een eenvoudig vormgegeven door banjo gedreven album. Het tweede album Speck liet een toenemende gelaagdheid horen. Deze ontwikkeling zette zich voort op het derde album It’s A Good Life, Honey, If You Don’t Grow Weary. Dit album vol met Appalachen folk en blue-grass stond bol van sprookjesachtige muziek vol sagen en mythen waarin het spookte. Muziek met lijntjes naar bijvoorbeeld Abigail Washburn en Gillian Welch. Op dat geraffineerde album verhaalde Alexa van (gebroken) relaties en ander hartzeer waarbij o.a. rijke Bijbelse metaforen, J.D. Salinger, motvlinders en engelen maar ook huilende wolven een rol van betekenis speelden.

Voor haar nieuwe album Might Nigh zocht Woodward naar een ander en voller geluid. In haar eigen woorden niet zozeer een grote stap voorwaarts maar veeleer een logische volgende stap. Het album wordt als nooit tevoren bepaald door de inzet van gitaar, bas en drums. Gebleven zijn de fraaie koortjes, de afgewogen instrumentatie en de licht excentrieke vocalen. Woodward woonde in het verleden in steden als Boston en New York. Op Might Nigh laat zij zich inspireren door de couleur locale uit haar jeugd in de Blue Ridge Mountains. De afgelopen jaren was er sprake van de nodige ups en downs. Ook deze ervaringen heeft zij binnen haar nieuwe werk een plek gegeven.

Met Way On opent Woodward het album met behulp van het vertrouwde geluid van o.a. banjo en cello vergezeld van fijnzinnige koortjes. Nieuw in het geluidsbeeld is een op de achtergrond klinkende trompet. Het zowel in de woestijn als in een diepe canyon gesitueerde Night Jar kent eveneens de banjo als ingrediënt maar wordt verder door sfeervolle toetsen bepaald. Met het fraai verhalende Eli (banjo, zingende zaag en cello) grijpt Woodward, net als met een aantal andere stukken, terug op het het geluid van voorganger Its’A Good Life, Honey, If YouDon’t Grow Weary.

Het afgemeten ritme van de beat box, vergezeld van omfloerste toetsen en gemutileerde gitaar, brengen One Man Band tot leven. Het album piekt met het sfeervolle en vocaal sterke Kingfisher Flew. Daarop volgend wordt de climax bereikt met het verbijsterend mooie No Stars. De met warme elektronische klanken opgebouwde onderhuidse spanning vindt uiteindelijk zijn uitweg in het bevrijdend vlot wegtikkende ritme.

Met Blue Ridge brengt Woodward een hommage aan haar geboortegrond. Na jaren in de stad te hebben gewoond toont het vertrouwde platteland zich als “het hart van alle dingen”. Met het vrolijke door handgeklap en alomtegenwoordige koortje aangevoerde Sylvia beëindigt Woodward welhaast schertsend haar vierde album.

Met een fantasierijke mengeling van meerstemmige vocalen, originele elektronische en vertrouwde akoestische klanken weet Alexa Woodward opnieuw een volstrekt eigen wereld te creëren. Might Nigh is net als zijn voorgangers diep in de Amerikaanse traditie geworteld maar klinkt tegelijkertijd verrassend eigentijds.


Hans Jansen

Webpage http://www.alexawoodward.org/
Releasedatum 11 april 2014 Constant Clip Records