Kris Delmhorst, Blood Test

Voor de opnamen van haar nieuwe album Blood Test keerde singer songwriter Kris Delmorst terug naar haar geboortegrond Brooklyn. In nauwe samenwerking met zanger en gitarist Anders Parker legde ze daarbij geholpen door multi-instrumentalist Mark Spencer (bas, pedal steel, piano, orgel, elektrische gitaar en vibrafoon) en Konrad Meisner (drums en percussie) het materiaal vast. Na de geboorte van haar dochtertje leed Delmhorst enige tijd aan een writers block. In de tussentijd bracht zij het album Cars uit, geheel gevuld met songs van de gelijknamige band. Hoewel dit project voor Delmhorst dierbare herinneringen opriep aan de tijd waarin ze als oppas een bijbaantje had was dit het eerste album dat ik aan mij voorbij liet gaan. Het nieuwe album mag als opvolger van het zes jaar geleden Shotgun Singer worden gezien. Hoewel dit album ook de zo kenmerkende prachtige ballades bevatte ging het wat mij betreft enigszins gebukt onder de relatief koele productie van medeproducent Sam Kassirer. Op Blood Test zocht zij voor diezelfde positie de al eerder genoemde Anders Parker aan die tevens bas en achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt.

 

Bij herhaalde beluistering van dit bijzonder geslaagde album dringt zich onwillekeurig de verleidelijke gedachte op dat Delmhorst goed binnen de huwelijkse staat en het moederschap  gedijt. Was haar voorgaande werk al niet slechts van droefgeestigheid doortrokken, het nieuwe album getuigt in zijn geheel van de nodige energie en levenslust. Met up tempo opener Blood Test weet Delmhorst de luisteraar haar wereld binnen te trekken. Haar smeulende stem straalt meteen de vertrouwde warmte uit waarbij de melodie zich onmiddellijk in de hersenpan vasthaakt. Even verderop brengt Delmhorst 92nd Street, dit was de eerste song die zich na haar writers block aandiende. Aanvankelijk lijkt het stuk een ballade te zijn maar ontpopt zich halverwege als pop-rock song. Delmhorst leeft zich meerdere malen uit in dat laatste idioom met bijvoorbeeld We Deliver waarop orgel en elektrische gitaar centraal staan. Het anderhalve minuut klokkende Temporary Sun blinkt met zijn geweldige gitaarwerk van Mark Spencer uit op de korte baan. Het kan net als het overige stevigere werk als uitstekend alternatief dienen voor hen die met recht en reden de laatste Kathleen Edwards links lieten liggen.

Dichterbij radio vriendelijke popmuziek dan als het op tot meezingen uitnodigende Bright Green World kwam Kris Delmhorst nooit met zelfgeschreven werk. Ook dit geluid past haar als een tweede huid. Daarnaast wordt de luisteraar in de watten gelegd met een trits hartverwarmende ballades. Zo brengt Delmhorst Homeless en het van gorgelend orgel voorziene en hartveroverende Bees evenals het weemoedige door piano en gitaar gedragen Hushabye. Het bijzonder sfeervolle door atmosferische steel gitaar bepaalde My Ohio is opgedragen aan overleden vriend Roger Beatty. Met het van een onweerstaanbaar ritme voorziene Lighthouse biedt Delmhorst zichzelf als baken voor haar geliefden aan en besluit zij het album.

Met Blood Test brengt Kris Delmhorst een even afwisselend als energiek album. Wat mij betreft te beschouwen als ideale staalkaart van haar niet geringe talent.


Hans Jansen

Webpage http://krisdelmhorst.com/
Releasedatum 13 mei 2014 Signature Sounds